Θέματα
Άννα Κύνθια Μπουσδούκου
To AIDS στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1980: Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ
To 1983 σηματοδοτεί την εγκαθίδρυση του πρώτου δημόσιου συστήματος υγείας, αλλά και τον πρώτο θάνατο ασθενούς με AIDS στην Ελλάδα. Ήταν η αφετηρία μιας σκοτεινής περιόδου για τα άτομα με HIV, που διήρκεσε για περισσότερα από δέκα χρόνια. Καθώς η επιδημία εξαπλωνόταν, η ομοφοβία αυξανόταν, στιγματίζοντας ακόμη περισσότερο την τότε LGBTQ+ κοινότητα. Ταυτόχρονα, η έλλειψη προετοιμασίας και η άγνοια των ειδικών και των αρχών στην αντιμετώπιση του ιού ταλαιπώρησε ακόμη περισσότερο τους ασθενείς με AIDS. Παρά τη σκληρότητά της, η ιστορία του HIV/ AIDS στην Ελλάδα δεν είναι τόσο καταγεγραμμένη και γνωστή όσο σε άλλες χώρες. Οι πολλές εκατοντάδες που πέθαναν εκείνα τα πρώτα χρόνια παραμένουν ως επί το πλείστον ανώνυμοι. Χρειάστηκαν χρόνια σκληρής δουλειάς ακτιβιστών και γιατρών για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Με τη βοήθεια της Θετικής Φωνής, του ελληνικού συλλόγου ατόμων που ζουν με HIV/AIDS, οι Διάλογοι του ΙΣΝ μίλησαν με επιζήσαντες του HIV, οι οποίοι μοιράζονται τις ιστορίες τους για το πώς ήταν η ζωή τους εκείνα τα χρόνια, για τους ανθρώπους που έχασαν και για τις ταπεινώσεις που υπέστησαν.
1983- 1996, είχαμε συμβόλαιο με τον θάνατο ημερήσιο. Οι άνθρωποι που κολλάνε δυστυχούν, πονάνε, λιώνουν και πεθαίνουν 25 κιλά.
Το χαρακτηριστικό αυτής της επιδημίας ήταν η σιωπή, η περιφρόνηση και η αδιαφορία.
Αγώνας για ζωή, τιμωρία για μια ζωή... και μοναξια, ατέλειωτη μοναξιά. Δεν το είχα εκμυστηρευτεί ούτε καν στη μάνα μου ότι έχω HIV θετικό.
Εκείνη την εποχή ούτε πιστοποιητικά δεν μπορούσαν να γράψουν, γιατί δεν μπορούσε (ο ασθενής) να πάει σε επιτροπή, δεν μπορούσε να πάει σε γιατρό. Ήταν όλοι στιγματισμένοι στην κοινωνία.
Παραγωγή: Φοίβη Φρονίστα
Ηχοληψία και σχεδιασμός ήχου: Άρης Αθανασόπουλος
*Οι απόψεις των συμμετεχόντων στις συζητήσεις Διάλογοι, είτε αυτοί συμμετέχουν ως εκπρόσωποι θεσμικών φορέων και οργανισμών είτε αυτοπροσώπως, σε αρθρογραφία ή άλλα οπτικοακουστικά μέσα εκφέρονται ελεύθερα, χωρίς πρότερη παρέμβαση ή υπόδειξη, εκφράζοντας την προσωπική τους γνώμη, κάθε φορά, αλλά όχι απαραίτητα τις θέσεις και τις απόψεις είτε του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) είτε του iMEdD.